Naar Londen verhuizen was nooit echt het plan

Als kind leerde Florien Kalamba (24) dat mensen van kleur vaak worden onderschat. Vandaag woont hij in Londen en heeft hij als eerste van zijn familie een universitair diploma op zak. “Ik ben mijn juf uit het zesde leerjaar nog steeds dankbaar dat ze wél een capabele student in mij zag.”

“Tot hiertoe was mijn zomer vrij rustig. Begin augustus was ik even in België voor de trouw van een vriend. Dat was het tweede jaar op rij, want vorig jaar trouwde mijn mama rond dezelfde periode en niet veel later volgde mijn broer. Toch voelde het nu anders: als een van je dichte vrienden trouwt, besef je plots dat je zelf ook ouder wordt.”

Wie is Florien Kalamba?
Woont in / met: Londen, met twee huisgenoten
Opleiding: handelswetenschappen (finance) aan de UGent
Werk: account executive bij een Amerikaans techbedrijf

“Normaal kom ik alleen rond kerst naar België. Ik heb weinig vakantie, maar in die periode wil ik bij mijn familie in Malderen zijn. Terugkeren is altijd grappig: in een dorp lijkt het alsof de tijd heeft stilgestaan – zeker als je van een metropool komt waar alles 24 op 7 in beweging is. Twee dagen lang ervaar ik de stilte als een verademing en kom ik tussen de koeien en velden tot rust. Daarna wordt het verstikkend en moet ik weer weg.”

“In Londen woon ik op vijf minuten wandelen van Abbey Road, de straat van de bekende Beatles-foto op het zebrapad. Een flat vinden in Londen was vreselijk: in het begin bezorgde die zoektocht me veel stress. Gelukkig ben ik goed terechtgekomen – Mick Jagger is zelfs een van mijn buren. Soms kom ik hem tegen, maar hij zegt nooit goeiedag. (lacht)”

Bewijsdrang

“Zo’n drie jaar geleden verhuisde ik naar Londen, al was dat niet meteen het plan. Toen ik pas afgestudeerd was, kreeg ik een bericht van iemand die ik kende van de economische studentenvereniging Capitant. Of ik geen collega van hem wilde worden, bij een Amerikaanse techgigant? Ik dacht meteen: sign me up. Wat ik nog niet wist, was dat het voor de vestiging in Londen en niet die in Brussel was. (lacht)”

“In het begin was Londen een cultuurshock. Niet zozeer door de stad, maar wel door het bedrijf waar ik terechtkwam. Er heerst een typisch Amerikaanse work hard play hard-mentaliteit en iedereen is voortdurend happy. Tegelijk is de job intens: ik moet bepaalde doelen halen en onlangs sneuvelden er wereldwijd 20.000 jobs. In het begin had ik last van het impostersyndroom, maar na een paar maanden ebde dat gelukkig weg.” 

“Vertrekken vond ik niet moeilijk. Mijn vrienden waren zelfs een pushfactor: we zijn zo close dat ik weet dat ze er altijd zullen zijn. Mijn mama had het lastiger. Als alleenstaande moeder van zes heeft ze altijd hard gewerkt en veel opgeofferd voor ons. Toen ik aan de universiteit op studiereis mocht naar Singapore, bijvoorbeeld, kreeg ik een beurs, maar de reis bleef duur. Toen heeft ze haar vakantiegeld opzijgezet en haar juwelen naar een pandjeshuis gebracht. Het was de eerste keer dat ik het vliegtuig nam.”

“School was erg belangrijk voor mij, maar mijn parcours was niet evident. Intussen zijn de tijden misschien veranderd, maar op de lagere school kon ik op twee handen tellen wie een andere huidskleur had. Die leerlingen werden altijd richting tso of bso gestuurd. Gelukkig was er juf Sequan, die in het zesde leerjaar wél een capabele leerling in mij zag. Daar ben ik haar nog steeds dankbaar voor.”

“Vandaag ben ik de eerste van mijn familie met een universitair diploma op zak. Daar ben ik enorm trots op, maar tegelijk vind ik het jammer dat ik altijd dubbel zo hard moest werken om me te bewijzen. Pas in Londen heb ik die bewijsdrang van me afgeschud. Ik voel er me voor het eerst écht thuis, al zal België nooit worden uitgewist.”

Met Gala in de kerk

“In Londen heb ik ook tijd om andere facetten van mezelf te ontdekken. De stad bruist van de creativiteit, en ik hou ervan om unieke outfits samen te stellen en te zingen. Die creatieve kant zit in mijn roots: ik ben volledig Congolees en mijn mama heeft ons met kleurrijke kledij en luide muziek opgevoed. Elke zondag leek het wel een mini Met Gala in de kerk.”

“In oktober komt mijn mama voor het eerst naar Londen. Omdat ik haar zo weinig zie, probeer ik haar ik zo veel mogelijk financieel te steunen. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat ze gewoon haar zoon wil zien. Ze heeft bijvoorbeeld nog maar twee jaar een gsm, maar sindsdien stuurt ze me elke dag tientallen foto’s en filmpjes. (lacht)”

“Dit najaar wil ik graag nog even reizen en tegen het einde van het jaar hoop ik promotie te maken – dat zou mijn derde promotie in drie jaar zijn. Verder wil ik nog meer met mode bezig zijn, en ik droom ervan om ooit naar Harvard te gaan. Daar wil ik een MBA halen, puur voor mezelf. Als kind zag ik een film van een meisje dat met weinig was opgegroeid en uiteindelijk daar kon studeren. Ik weet nog hoe ik dacht: dat wil ik zijn.”