Geen wegen, geen winkels, niks

Van het drukke, volgebouwde Antwerpen naar een Indonesisch mini-eilandje zonder enige weginfrastructuur. Het is de stap die Marjolein Debeer (31) enkele jaren geleden zette. “We hebben drie jaar zonder elektriciteit, stromend water en internet geleefd.”

68 uur reizen

Marjolein is toevallig eventjes terug in België wanneer we haar kunnen bereiken. “Ik probeer minstens een keer per jaar, liefst twee keer, terug te komen voor mijn familie en vrienden hier”, vertelt ze. “Maar vanavond vertrek ik alweer naar huis.” En thuis, dat is dus Indonesië. Specifieker de Mentawaï-eilanden, een eilandengroep op ongeveer 150 kilometer van de kust van West-Sumatra. Samen met haar Indonesische echtgenoot An heeft Marjolein er een huis gebouwd op één van de kleinste eilandjes, waarvan ze de naam omwille van privacyredenen liever voor zich houdt. Om er vanuit België te geraken moet je drie vluchten en een ferry nemen, goed voor een tocht van 68 uur. 

“Hoe ik daar ben terechtgekomen? Goh, het was wel al langer duidelijk dat ik niet in België zou blijven wonen. Ik surf heel graag en daarvoor reisde ik vroeger al naar verschillende uithoeken van de wereld. In 2017 ben ik zo voor het eerst in het surfparadijs Indonesië terechtgekomen. Ik begon er te werken in een hotel en leerde mijn man kennen tijdens het surfen. Via via zijn we dan uiteindelijk op een stukje grond op de Mentawaï-eilanden gestoten. Dat hebben we een drietal jaar geleden gekocht om een huis op te bouwen.”

Ongerepte natuur

Marjolein vertelt het allemaal alsof het de meest logische gang van zaken is en elke leeftijdsgenoot dezelfde keuzes zou hebben gemaakt. Maar de plaats waar zij en haar echtgenoot nu wonen, is zeker niet voor iedereen weggelegd. Het eiland is amper vijf kilometer in doorsnede en bestaat bijna uitsluitend uit ongerepte natuur. Geen wegen, geen winkels, geen scholen, niks. Er zijn wel een handvol kleine surfresorts en een paar hutjes die landbouwers gebruiken wanneer ze hun kokosnoten of bananen komen oogsten, maar samen met nog één ander koppel zijn Marjolein en haar man de enige permanente bewoners van het eiland. 

“Toen ik tijdens de coronacrisis enkele maanden vast kwam te zitten in België zijn mijn man en zijn neef ons huis beginnen te bouwen. Voornamelijk met de hand, want machines hadden ze amper ter beschikking. Eerst bouwden ze een klein hutje waar we initieel in terecht konden om dan uiteindelijk te beginnen aan een groter gebouw, ons echte huis. Ondertussen hebben we een keuken, een toilet, drie slaapkamers, een berging en een badkamer. Het is veel groter uitgevallen dan gedacht.” (lacht) 

Klinkt best luxueus, maar tot voor kort hadden Marjolein en An geen internet, stromend water of elektriciteit. “Om te douchen moesten we een emmertje uit de waterput halen, om te koken maakten we meestal zelf vuur en voor internet moesten we anderhalf uur varen naar het hoofdeiland. Drie jaar lang hebben we het zo gedaan, maar nu zou alles eindelijk in orde moeten zijn. We hebben zonnepanelen op het dak geplaatst, zijn erin geslaagd stromend water te installeren en als ik straks thuiskom, zou ook het internet moeten werken.”

Youtube en vissen

Marjoleins leven is in niets meer te vergelijken met dat wat ze vroeger had in Antwerpen, maar ze houdt ervan dat alles op de Mentawaï-eilanden wordt herleid tot de essentie. “In het Westen hebben we zoveel zaken om ons leven gemakkelijker te maken, maar in de praktijk zorgt dat alleen maar voor meer stress, omdat er dan ook verwacht wordt dat alles sneller moet gaan.” Na zeven jaar in Indonesië is ze uitstekend ingeburgerd. Ze spreekt de taal en vult haar dagen met surfen, Youtube-video’s maken – iets waar ze ook geld mee in het laatje brengt – en overleven. “Eén keer per week varen we naar het hoofdeiland om inkopen te doen. En verder leven we van wat hier te vinden is. We gaan bijvoorbeeld regelmatig vissen”, aldus Marjolein.

Het enige wat ze echt mist zijn haar familie en vrienden in België. Én de mogelijkheid om op eender welk moment van de dag ergens een koffietje te gaan drinken. “Gelukkig kom ik dus jaarlijks minstens een keer naar België en gaat er ook af en toe eens bezoek naar Indonesië”, aldus Marjolein. “Dat laatste vraagt dan altijd wel enige aanpassing. Er lopen best veel dieren rond – van wilde varkens over hagedisachtigen tot allerlei slangen – dus je moet goed kijken waar je stapt. Wij zijn dat gewend, maar toeristen denken daar niet bij na en stappen vaak heel onbezonnen door het bos. Dat kan heel gevaarlijk zijn. Al hebben we tot nu toe geen rampen meegemaakt.”

Cobra

Zelf werd Marjolein wel al eens opgeschrikt door een ongewenste indringer in huis. “Ik stond op het punt om de douche in te stappen toen ik er plots een cobra in zag kruipen”, vertelt de Antwerpse. “Ik ben toen in paniek met mijn handdoek rond mij naar het strand gelopen waar mijn man aan het surfen was. En hij is dan mee teruggekomen om de cobra te zoeken en te vangen. Uiteindelijk is er dus niets gebeurd, maar dat was wel even een spannend momentje.” 

Geen omgeving om kinderen in op te voeden zou je denken, maar Marjolein is het daar niet mee eens. “Ik zou het leuk vinden om hier kinderen groot te brengen. We hebben kamers genoeg. Alleen voor de bevalling zou ik misschien toch graag naar België komen. Of we ooit ook definitief terug naar Antwerpen zouden komen, durf ik niet te voorspellen. Het is zeker niet dat ik één of andere afkeer heb ontwikkeld tegenover België, maar voorlopig zijn we blij met waar we wonen.”

Wie meer wil weten over het bijzondere eilandleven van Marjolein en An, kan terecht op hun Youtube-kanaal “Our Island Life”.