Dansen tussen grenzen - Matteo’s pad naar het podium

Op zijn paspoort prijkt Genève als geboorteplaats, maar Matteo Beeckman (21) is niet gehecht aan één plek. Zijn jeugd bracht hij door tussen Griekse stranden en Belgische klaslokalen, en vandaag woont en danst hij in het Sloveense Maribor. Een leven tussen koffers en contracten, gedreven door passie voor ballet en de eeuwige zoektocht naar artistieke vrijheid.

Koninklijke Balletschool

“Mijn eerste herinneringen beginnen in Thessaloniki,” vertelt Matteo. “Griekenland voelde als magie: school tot half twee en dan naar het strand.” Die vroege jaren in het buitenland hebben een onuitwisbare indruk nagelaten. Hoewel België vertrouwd aanvoelt, ligt zijn gevoel van thuis eerder elders of onderweg. “Ik had van jongs af aan het gevoel dat er meer was dan wat ik om me heen zag.”

Toch begon daar in Antwerpen zijn balletverhaal; vrij laat zelfs, op zijn elfde. Eerst nog aarzelend: “Ik dacht: tutu’s en meisjes, niets voor mij”, maar al snel volgde de auditie voor de Koninklijke Balletschool. Tot zijn eigen verbazing werd hij meteen toegelaten. “Ze moesten me echt van nul boetseren. Ik wist niks van ballet, maar ik had de juiste fysieke mogelijkheden.”

Wat volgde waren jaren van discipline en een bijna obsessieve drang naar perfectie. “Ballet gaf mij eindelijk die uitdaging die ik op school miste. Mijn perfectionisme vond daar zijn uitlaatklep.” Hoewel het podium vaak glamour en gratie uitstraalt, gaat daarachter een realiteit schuil van fysieke uitputting, mentale druk en voortdurende zelftwijfel. Matteo noemt het perfectionisme iets wat hem vooruitstuwt, maar ook weegt. “Elke dag word je geconfronteerd met je lichaam, je limieten, en de blik van anderen.” Zijn eerste blessure vorig jaar bracht dat hard binnen. “Plots voel je hoe fragiel alles is. Eén verkeerde beweging en het stopt. Dat zet je aan het denken: wie ben ik zonder dans?”

Opera Ballet Vlaanderen

Na zijn opleiding liep hij stage bij Opera Ballet Vlaanderen, een droom die uitkwam. “Eindelijk kon ik dansen voor een thuispubliek dat me kende.” Gaandeweg veranderde de compagnie van stijl. Hoewel hij de artistieke vernieuwing waardeerde, voelde hij zich minder verbonden met deze nieuwe richting. Zijn hart ligt ergens tussen klassiek en hedendaags, maar met een duidelijke voorkeur voor vorm en verfijning.

Zijn weg leidde hem naar een productie in Athene, een onverwachte thuiskomst in zijn geliefde Griekenland, waar hij werd opgemerkt door de Sloveense choreograaf Edward Clug. “En zo ben ik in Maribor terechtgekomen. Slovenië is een mix van alles: Balkan, Oostenrijks, Italiaans. Een beetje zoals ikzelf: moeilijk in een hokje te plaatsen.”

Danserfonds

Het leven als danser is intens. Lange dagen, onregelmatige uren, zes dagen per week. En altijd dat ene jaarcontract. “Die onzekerheid weegt soms. Je weet nooit waar je volgend seizoen zal zijn. Dat maakt het moeilijk om te wortelen, om relaties op te bouwen.”

Een bijzonder moment in Matteo’s carrière was het ontvangen van de allereerste beurs van het Dansersfonds, een initiatief van voormalig topdanser Wim Vanlessen. “Ik keek als kind al op naar Wim. Dat net hij mij die erkenning gaf, gaf me niet alleen financiële ademruimte, maar ook een enorme mentale boost.” De beurs hielp Matteo om audities in het buitenland te bekostigen, een financiële last die vaak onderschat wordt, met vliegtickets, accommodatie en videomateriaal. Maar nog belangrijker was het gevoel van vertrouwen. “Iemand met zijn ervaring zag potentieel in mij. Zijn mentorschap gaf me kracht op momenten dat ik twijfelde aan mezelf.”

Buitenlandse carrière

Het internationale karakter van ballet is onvermijdelijk. België telt slechts één groot gezelschap. “Wil je doorgroeien, dan móét je naar het buitenland.” In Slovenië vond hij een warme compagnie en collegiale sfeer. Toch kriebelt het soms. “Maribor is klein. Ik mis de levendigheid van Athene of Antwerpen. Maar ik probeer alles eruit te halen wat ik kan.”

“Mijn thuis is waar mijn familie is, en soms is dat gewoon... onderweg.”

In een sector waarin LinkedIn nauwelijks een rol speelt, zijn persoonlijke contacten van onschatbare waarde. Auditiekansen duiken op via Instagram, kennissen, of gewoon toevallige ontmoetingen. “Mijn connectie met de choreograaf in Slovenië kwam voort uit een productie in Griekenland, zo gaat dat vaak.” Toch blijft het fragiel: elk jaar opnieuw groeien, opnieuw bewijzen. “Maar wanneer je dan op een podium staat, onder het licht, en het publiek ademloos luistert en applaudisseert, voel je dat je iets deelt dat groter is dan jezelf.”

Toekomst

Zijn toekomst? Onzeker, zoals bij elke danser. Na zijn blessure vorig jaar begon hij na te denken over wat hierna komt. “Misschien word ik later choreograaf of docent. Maar nu wil ik vooral gewoon dansen. Zolang mijn lichaam het toelaat.”

Matteo’s leven is een voorbeeld van de realiteit voor veel jonge kunstenaars: passie, hard werk, en de moed om telkens opnieuw te beginnen in een ander land, een andere taal, voor een ander publiek. “Mijn thuis is waar mijn familie is,” zegt hij, “en soms is dat gewoon... onderweg.”